Ja ja, het begint weer te kriebelen. Het vriest nog af en toe, maartse buien, hevige windvlagen, maar de dagen lengen en als de zon schijnt dan voel je de kracht toenemen en daarmee je eigen energie.
Fijn toch, die seizoenen! Na maanden van kou, korte dagen en de natuur die haar pracht al die tijd verborgen houdt, laten de kleuren zich hier en daar weer zien.
De sneeuwklokjes en krokussen zijn er al, Tulpen en narcissen volgen.
Bomen en struiken staan in de knop.
 
Wij hebben op Le Petit Papillon de herfst- en wintermaanden benut om wat uit te rusten van het drukke seizoen en onderhoud uit te voeren aan ons huis, de grote schuur, de drie chalets en het terrein daar omheen.
 
Alfred heeft o.a. de lekkende dakgoot boven de deur van de schuur vervangen. In nieuwsbrief 4 vertelde ik al dat deze niet zo best meer was. Een riskant werkje, maar hij kan het gelukkig navertellen.

 





​

​
​De goot aan de achterkant van de schuur werd gerepareerd.

​
​Verder werd het dak van de Hirondelle weer waterproof gemaakt.

​Het terrein is winterklaar gemaakt, water en stroom afgesloten, vocht- en kou gevoelige spullen uit de chalets gehaald, zaken gerepareerd/vernieuwd/geverfd, bomen en struiken gesnoeid/bemest enz.
 
Eind januari heeft een groep everzwijnen huisgehouden op het weiland achter de camping, waar in de zomer de koeien grazen. Hele stukken land zijn omgeploegd.

​Gelukkig is ons terrein omheind en ze vonden de hoofdingang niet, dus wij hadden geen schade.
 
Op het terrein van onze buurman waggelen (ik kan het niet anders zeggen, want wat lopen die beesten onbeholpen zeg) een aantal grote eenden, die hij met veel liefde verzorgt. Af en toe mist hij wat eenden. Dan zijn die gepakt door een vos of een verdwaalde jachthond.
In de winter wordt er ieder weekend gejaagd op herten en everzwijnen. In zijn enthousiasme raakt zo’n hond dan wel eens de weg kwijt en komt dan aanlopen. Ze zijn stuk voor stuk erg lief en laten zich makkelijk aanhalen, maar zodra de neus de lucht ingaat of de oren omhoog, zoef, dan zijn ze weg op zoek naar een mogelijke prooi. Ze hebben een zender om de nek zodat ze altijd weer gevonden kunnen worden.
‘Never a dull moment’ op het platteland.
 
Langzaamaan zien we weer uit naar de opening van Le Petit Papillon op 18 mei.
​Kom je ook deze zomer?
 
Groeten van Annelies & Alfred

Februari 2022
De camping is alweer 5 maanden gesloten. Waar blijft de tijd?
We hebben ons geen moment verveeld, er is nog steeds veel te doen in en rondom het huis.
 
Op het terrein hebben de mollen het voor het zeggen. We hebben sinds twee weken een apparaatje op de wei staan met een geluid dat mollen zou afschrikken.
Onze buren wonen in het buitenland en waren afgelopen weekend hier met hun twee paarden, die in de wei naast ons stonden.
Nou, de mollen wisten niet hoe snel ze zich een weg moesten graven naar ons weiland, zo’n hoofdpijn kregen ze van al dat getrappel boven hun hoofd.
We hebben nu dus op 3 dagen tijd zo’n 6 à 10 molshopen erbij…(zucht)
 
En verder…
In november/december heeft chalet Bellevue een nieuwe douche gekregen, het gekraak in de vloer is opgelost en er staat een ander bed met een nieuw matras.
In ons huis is een nieuwe houtkachel geïnstalleerd die veel meer warmte produceert dan de oude kachel. Heel fijn.
De afgelopen weken is de erg oude en slecht functionerende doucheruimte in het huis gesloopt om plaats te gaan maken voor een nieuwe douche/toilet.
De lelijke dichte zijkant van het terras met oude planken en het versleten doek is vervangen en oogt veel frisser.
De stopcontactdozen op het terrein zijn verbeterd.
Onlangs is bijna alles wat op het terrein gesnoeid kon worden, aangepakt.
En zo verstrijkt hier de tijd, wordt het langzaam warmer en kunnen hopelijk ook hier in Frankrijk de corona-maatregelen binnenkort in de prullenbak.
Laat het voorjaar maar komen!
Vanaf 21 mei 2022 is Le Petit Papillon weer open en we hopen dat we net zo’n gezellig seizoen krijgen als het afgelopen jaar.
 
 
Wat er ook nog gebeurde…
 
de Zevenslaper
Het was eind juli 2021 toen we rond 3.30 uur in de morgen lawaai hoorden in de woonkamer.
We gingen kijken en zagen boven op de keukenkast een flinke muis met een prachtige pluimstaart, die brutaal terug staarde.
Hij verdween met een vaartje achter een balk in het plafond toen we dichterbij kwamen.
Iedere nacht was hij actief en at alles wat los en vast zat: fruit, koekjes, plastic dop van de fles olijfolie, koffiecups… We zetten een val, met een rozijntje erin om hem te lokken. Maar hij was ook niet gek, de hele week hield hij ons nachts uit de slaap en liep met een boogje om de val heen.
Een Zevenslaper (slaapt 7 maanden per jaar van herfst tot voorjaar) wordt ook wel Relmuis genoemd, omdat hij veel lawaai maakt.
Uiteindelijk zetten we alles wat hij lekker vond in een kast. Het rozijntje bleef over…
En ja hoor, gevangen!
Blijkbaar vinden knaagdieren binnen een straal van een kilometer de weg naar huis terug, dus heb ik hem 5 km verderop losgelaten uit de kooi. Hij aarzelde even, maar verdween toen met sierlijke sprongen het bos in.
Wat hebben wij heerlijk geslapen die nacht!


​

​
 


​​de Franse taal
Na 1,5 jaar spreken we nog steeds niet vloeiend Frans, dus hebben we besloten om toch op les te gaan. Erg leuk, leerzaam en gezellig.
Enfin, het gaat vooruit, maar allé, nog niet vanzelfsprekend, getuige het volgende voorval.
Onze Franse kennissen in Faye hadden op Le Bon Coin (Franse ‘Marktplaats’) een antieke kast gekocht. Of we even konden helpen om die naar binnen te dragen, als hij afgeleverd werd. Natuurlijk, geen probleem! Om 9.15 uur komen ze ons ophalen (nous viendrons vous chercher). Ophalen? Wij zouden toch naar hen gaan? Langer dan een half uur zou het niet duren, dachten we. Wel wat overdreven vinden we, ze wonen op 200 mt afstand. Om 9.15 uur waren ze bij ons mèt de auto. 
Wat blijkt? De kast moet worden opgehaald bij de verkoper.
Dus wij, net wakker en nog nuchter, stappen in. De verkoper woont op anderhalf uur rijden…..
Na een mooie rit door de Morvan komen we aan bij een landgoed van 20 hectare. Nadat we de loodzware kast op de aanhanger hebben gelegd, biedt de eigenaar ons koffie aan,  We krijgen daarna een kleine rondleiding over het landgoed. In zijn huis hangen overal foto’s van wilde dieren (leeuw, linx, troep wolven). Jaren geleden hield hij deze dieren op zijn landgoed, als hobby. Na deze bijzondere ontmoeting keren we naar huis terug. Daar sjouwen we ons weer een breuk om de kast (2m breed en 2,40 hoog) het huis in te krijgen.
Maar onze Franse vrienden zorgen daarna voor een heerlijke warme maaltijd en rond 15.30 uur keren we voldaan en een tikje aangeschoten huiswaarts. Merci mes amis.
Tis wat met de Franse taal…
 
de Aanhanger
Na ons eerste jaar in de Morvan waren we moe van al dat gesjouw met snoeiafval in vuilniszakken (tientallen) in de auto. Er moest een aanhanger komen.
We vonden een tweedehands aanhanger bij een Nederlands echtpaar op ongeveer een uur rijden. Het was een oude vouwwagen. Twee meter lang, zwaar deksel erop en de achterwand was een deur, waardoor je gemakkelijk in- of uit kon laden.
We hebben nog gezellig thee gedronken voordat we aan de terugreis met de aanhanger begonnen.
Na 3 kwartier stoppen we nog even bij een supermarkt voor boodschappen.
We stappen uit. Er is iets vreemds met de aanhanger. Plotseling zien we het, de achterdeur is verdwenen! En daarmee ook de achterlichten en het nummerbord…
Merde!
Wat nu? Het is bijna donker, dus terugrijden zonder achterlichten is geen optie.
We rijden door naar huis en besluiten om de volgende dag de route opnieuw te rijden.
De zon schijnt weer en het is een mooie tocht tot aan het huis van de verkopers, maar geen achterdeur te bekennen langs de route.
Dan maar weer terug naar huis. Maar wacht even, we zijn gisteren op de terugweg een verkeerde weg ingeslagen, waardoor we een korte omweg hebben gemaakt.
We vinden dit pad terug en ja hoor, daar staat onze achterdeur netjes rechtop tegen een boom (op 5 min. afstand van het huis van de verkopers). We hadden verzuimd de deur op slot te doen, waardoor deze uit de hengsels was gesprongen.
De aanhanger is goud waard, we hebben al diverse ritjes met (snoei)afval gemaakt.
Eind goed, al goed.
 
 
Annelies & Alfred
 

                                  Voorjaar!
 
Op zaterdag 1 mei 2021 gaat Le Petit Papillon open en staan we klaar om onze gasten te verwelkomen.
 
Wat hebben we gedaan tussen oktober en mei?
1 oktober 2020 zat ons eerste seizoen er op. We richtten ons weer op het onderhoud van de gebouwen en het terrein, waar we aan de start van het seizoen (15 juni) mee gestopt waren.
 
Nu het kampeerterrein niet meer wordt gebruikt, nemen meneer en mevrouw Mol weer bezit van het terrein en maken diverse bouwsels. Ze ruïneren het grasveld!
Onze nieuwe kennissen weten hier wel raad mee en lenen ons twee mollenklemmen. Meneer en mevrouw Mol zijn binnen een paar dagen niet meer onder ons (grasveld). Op de andere plekken hebben we minder geluk. Eén klem is weliswaar dichtgeklapt, maar slechts gedeeltelijk. Een dikke steen redde de buren van meneer en mevrouw Mol. Stiekem zijn we blij dat de klem zijn werk niet altijd doet. We nemen ons voor om naar een meer diervriendelijke oplossing te zoeken.
 
​De gebouwen (woonhuis en schuur) zijn meer dan 100 jaar oud. De dakgoot van de schuur lekt. Nou ja, 'lekt'…als het hard regent klettert er een waterval omlaag voor de schuurdeur. Alfred repareert de dakgoot. Binnen 1 of 2 jaar moet de gehele dakgoot worden vervangen.
In januari, als het goed begint te regenen, blijken er aan de achterzijde van het woonhuis ware stroompjes te ontstaan. De muren zijn vochtig en de vloer van de overkapping tussen het woonhuis en de schuur is doornat. Het regenwater vindt zijn weg vanaf de heuvels langs ons huis.
Alfred legt een nieuwe water afvoer aan onder de overkapping, dat scheelt een stuk.
Naast en achter het huis staat echter nog steeds veel water. Tijd voor rigoureuze oplossingen. Achter het huis is een drainagegoot aangelegd, waardoor de muren niet meer een constante stroom water te verwerken krijgen.

​    

​
                                                                                                                                         
       water afvoer onder de overkapping                                                                                                                                                                             



​
​​We zijn blij met onze tweedehands aanhangwagen. Nu kunnen we eindelijk het groenafval snel afvoeren. Op de terugweg zoeken we grote stenen (die zijn er genoeg) om een muurtje te bouwen bij de ingang.
De keukenkasten van ons huis staan in de verf, de trap ook, de muren zijn gestukt en gewit, de moestuin is omgespit, bomen en struiken zijn gesnoeid.
De schoorsteen is geveegd en oh oh wat kwam daar een berg gruis uit. Arme schoorsteenveger, die hier drie uur mee bezig was.
Nieuwe ramen en een extra deur isoleren het huis en laten meer licht binnen.
 
Ondertussen vinden we tijd om onze Franse buren beter te leren kennen. Zij nemen ons mee naar een Vigneron, waar we weer heerlijke wijnen vinden voor het nieuwe seizoen.
 
We hebben leuke ontmoetingen met andere Nederlanders die ook naar de Morvan zijn geëmigreerd. Wat we allemaal gemeen hebben is het verlangen om je leven om te gooien en met veel enthousiasme aan een nieuwe periode te beginnen.
 
Over een dikke maand is het 1 mei en zijn de camping en de chalets weer open.
Hoewel we net (22 maart) hebben gehoord dat het negatieve reisadvies voor NL tot half mei van kracht blijft, hopen we dat de corona-maatregelen snel niet meer nodig zijn, zodat we allemaal weer gewoon onze gang kunnen gaan.
 
Bienvenue!
 
 
 
 
 

Een dag uit het leven van een kersverse campingeigenaar in het hoogseizoen….
 
7.45 uur Annelies rijdt naar de boulangerie, 4 km met de voiture.
8.20 uur Alfred is al gestart met het maken van le petit déjeuner (ontbijt) voor 3 gasten, (baguette, croissant, jus d’orange, kaas/ham/jam, koffie/thee).
8.30 uur ontbijt naar het chalet gebracht.
Even een moment voor onszelf, het ontbijt buiten aan de tafel. Afwassen en daarna een wasmachine draaien.
Eén van de drie chalets is vanmorgen vroeg al vrij gekomen en het beddengoed/handdoeken moet gewassen worden.
Een gast vraagt naar een restaurant in de omgeving, een ander naar wandelroutes.
9.30 uur, het sanitair van de camping wordt weer blinkend schoon gemaakt.
Het zwembad wordt een paar uur gefilterd en ontdaan van bladeren en vliegebeesten die te dorstig waren. Het ligt er weer uitnodigend bij. Het mag nog wat warmer worden, dan wordt het zwembad ook nog eens gebruikt…
Was opgehangen en nieuwe was ingezet.
Een Nederlandse gast van de camping komt een praatje maken.
Effe de mail checken of er nieuwe gasten zijn of wijzigingen. Ja hoor, of we een zwembad hebben. Dat hebben we. Hebben we daar een foto van? Pff, daar zou ik naar moeten zoeken, ik volsta met het doorgeven van de afmetingen. Maar dat is niet voldoende, de gast boekt niet. Dan maar niet..
Om 11.00 uur stappen we in de auto en rijden naar de supermarkt in Autun (25 min.). We nemen het afval van de campinggasten van de afgelopen dag mee en gooien dat onderweg in de afvalcontainer.
Na twee supermarkten te hebben bezocht, zijn we om 13.00 uur weer terug. Er staat een onverwachte gast te wachten, op zoek naar een campingplaats. We hebben nog een mooie plek en leiden hen rond. Ik reserveer op verzoek voor hen een plaats vanavond in het plaatselijk restaurant.
Onze aardige buurvrouw komt een reservering voor de 3 chalets bevestigen, administratie.
Even nog een factuur maken, administratie.
Chalet vóór 15.00 uur schoonmaken. Zo, dat is klaar. Een andere gast vraagt ook om een reservering in een restaurant en een ontbijtje voor morgenvroeg.
16.00 uur nieuwe campinggasten, rondleiding, installeren en gezellig een praatje gemaakt. Vlak daarna arriveren de Franse gasten voor het chalet, aardige mensen die ook alweer naar een restaurant vragen. Kom erbij zitten, dan zoeken we het op en laten we ook wat wandelroutes zien. Het wordt nog gezelliger aan tafel. Ja, het campingleven is vermoeiend.
Er komt nog iemand die ons wijn laat proeven, die hij in de omgeving heeft gekocht.
Alfred maakt het avondeten klaar en ik haal de was binnen, sproei de moestuin, geef de potplanten water en strijk nog wat.
Het is inmiddels 22.00 uur, het is donker en langzaam gaan de lichten uit op de camping.
De sterren staan met velen te schitteren aan de hemel.
Het leven is hier zo slecht nog niet.

Corona-virus en meer,
​
Op dinsdag 17 maart 2020 gaat Frankrijk op slot vanwege het om zich heen grijpende Corona-virus.
Dringende oproep om de komende twee weken thuis te blijven. Toegestaan is doktersbezoek en
boodschappen doen. Alleen de supermarkten zijn open, beveiliging bij de ingang, één klant er uit,
één klant naar binnen. Nog geen 10 klanten in de winkel. Bij de supermarkt zien we mensen met mondkapjes en plastic handschoenen. De straten zijn verlaten.
Een beeld dat de afgelopen weken in veel landen gewoon werd.
We leven een beetje op een eiland op ons terrein. We kennen nog niemand in de buurt en maken er het beste van. Het is bijna lente, het weer is goed en het huis, de schuur, de chalets en het terrein (veel planten en bomen) kunnen een opfrisbeurt gebruiken. Hulp uit Nederland kan nu niet komen helaas.
Vlak voordat de winkels sloten hebben we beits en lak gekocht. Dus we kunnen aan de slag!
​We ruimen chalet Bellevue uit, beitsen de vloer en het bed, plaatsen nieuwe kranen en maken schoon.                                                                              

De enorme schuurdeur wordt opnieuw gelakt. Er wordt gesnoeid, zoveel als we kunnen, maar die klus krijgen we niet meer af voor de zomer. Aangezien we nu geen hulp van een tuinman kunnen krijgen, wordt de snoei verder uitgesteld tot het najaar.
Het gras begint flink op te komen met dit mooie weer en we hadden een grasmaaier besteld voor 17 maart. Helaas pindakaas, op die dag was de winkel dicht tot nader order. Het gras moet nog even wachten op een maaibeurt. Na twee weken krijgen we de oude benzinemaaier aan de gang. Die komt nog maar net door het hoge gras heen, maar wat een verbetering! 
                                                                                                                                                                                  Bij onze vriendelijke buurman bestellen we nog een m3 brandhout. Na een paar dagen legt een tractor met oplegger 4 m3 hout bij de ingang. 4 m3 ??  We zijn 1½ uur bezig om het hout een plaats te geven. We zitten er warmpjes bij voorlopig..
 
Honderd-en-een dingen te doen. Alfred blijkt een goede klusser. Een nieuwe ruit in een tuindeur zetten, elektriciteit aanpassen, lekkende kranen vervangen, tegels zetten, dakgoten vervangen, schilderen, stucen, Alfred draait er zijn hand niet voor om.
Half april nemen we eindelijk de tijd voor een korte wandeling. Achter ons terrein loop je zo de natuur in, prachtig! 
​ 
Op 1 mei kunnen we door de maatregelen in verband met het corona virus nog geen gasten ontvangen. Jammer, maar het geeft ons wat meer ruimte om alles in orde te hebben als de deuren open kunnen.

Nieuwe eigenaren mini-camping Le Petit Papillon

In september 2019 zijn we als een blok gevallen voor de te koop staande mini-camping in Cussy en Morvan. Een klein heuvelachtig terrein met een huis, een grote schuur, drie chalets waarvan één op de eerste verdieping van de schuur en zes ruime kampeerplekken.
Een terrein met een natuurlijke charme en rondom uitzicht op de groene heuvels van de Morvan.
 
Januari 2020, het is zover. Wij zijn de trotse eigenaren van mini-camping Le Petit Papillon!
Op 24 februari vertrekken we met onze huisraad naar Frankrijk. Gelukkig reizen drie familieleden mee om ons te assisteren met het in- en uitladen van alle spullen.
Als we de volgende morgen naar Nederland willen afreizen, sneeuwt het. Niet echt hard, maar gestadig. Binnen een uur ligt er een pak sneeuw en plotseling glijden de (gehuurde) wagens weg op het heuveltje en zitten we vast. Gelukkig schijnt om 12.00 uur de zon en dooit het een beetje. We scheppen de sneeuw weg en strooien wat zout. We hebben weer grip op de weg en kunnen eindelijk vertrekken.

​







Sneeuwkettingen waren handig geweest… 
 
Maart 2020
Nadat we in Nederland de laatste dingetjes hebben geregeld, reizen we op 1 maart definitief naar
Frankrijk. We kunnen nu onze energie richten op ons nieuwe stekje.
Het is koud in huis, gebouwd rond 1900 met hele dikke muren en alleen in de huiskamer een houtkachel. Tja, een houtkachel. Het duurt even voordat we doorhebben hoe we die goed aan het branden krijgen en dan wordt het lekker warm (in de huiskamer).
Op dag twee rijden we naar Autun voor aansluiting op het internet. Frankrijk, land van regeltjes en papier. We moeten eerst een ‘bewijs van wonen’ halen bij het gemeentehuis van Cussy en Morvan en onverrichterzake rijden we naar huis. De volgende morgen is het gemeentehuis dicht en blijft dicht ondanks dat het open zou moeten zijn. De dag erna nog maar eens proberen. Hoera, open!
Wat moeten we precies hebben, vraagt madame. Ze belt de monsieur die het moet ondertekenen, maar morgenvroeg ligt het klaar. En ja hoor, we halen het formulier op en rijden weer naar Autun. We krijgen het modem mee en na een week is de lijn vrij en hebben we eindelijk internet.
​We hebben weer contact met de wereld.
 
Annelies & Alfred