Nieuwsbrief 5

Februari 2022
De camping is alweer 5 maanden gesloten. Waar blijft de tijd?
We hebben ons geen moment verveeld, er is nog steeds veel te doen in en rondom het huis.
 
Op het terrein hebben de mollen het voor het zeggen. We hebben sinds twee weken een apparaatje op de wei staan met een geluid dat mollen zou afschrikken.
Onze buren wonen in het buitenland en waren afgelopen weekend hier met hun twee paarden, die in de wei naast ons stonden.
Nou, de mollen wisten niet hoe snel ze zich een weg moesten graven naar ons weiland, zo’n hoofdpijn kregen ze van al dat getrappel boven hun hoofd.
We hebben nu dus op 3 dagen tijd zo’n 6 à 10 molshopen erbij…(zucht)
 
En verder…
In november/december heeft chalet Bellevue een nieuwe douche gekregen, het gekraak in de vloer is opgelost en er staat een ander bed met een nieuw matras.
In ons huis is een nieuwe houtkachel geïnstalleerd die veel meer warmte produceert dan de oude kachel. Heel fijn.
De afgelopen weken is de erg oude en slecht functionerende doucheruimte in het huis gesloopt om plaats te gaan maken voor een nieuwe douche/toilet.
De lelijke dichte zijkant van het terras met oude planken en het versleten doek is vervangen en oogt veel frisser.
De stopcontactdozen op het terrein zijn verbeterd.
Onlangs is bijna alles wat op het terrein gesnoeid kon worden, aangepakt.
En zo verstrijkt hier de tijd, wordt het langzaam warmer en kunnen hopelijk ook hier in Frankrijk de corona-maatregelen binnenkort in de prullenbak.
Laat het voorjaar maar komen!
Vanaf 21 mei 2022 is Le Petit Papillon weer open en we hopen dat we net zo’n gezellig seizoen krijgen als het afgelopen jaar.
 
 
Wat er ook nog gebeurde…
 
de Zevenslaper
Het was eind juli 2021 toen we rond 3.30 uur in de morgen lawaai hoorden in de woonkamer.
We gingen kijken en zagen boven op de keukenkast een flinke muis met een prachtige pluimstaart, die brutaal terug staarde.
Hij verdween met een vaartje achter een balk in het plafond toen we dichterbij kwamen.
Iedere nacht was hij actief en at alles wat los en vast zat: fruit, koekjes, plastic dop van de fles olijfolie, koffiecups… We zetten een val, met een rozijntje erin om hem te lokken. Maar hij was ook niet gek, de hele week hield hij ons nachts uit de slaap en liep met een boogje om de val heen.
Een Zevenslaper (slaapt 7 maanden per jaar van herfst tot voorjaar) wordt ook wel Relmuis genoemd, omdat hij veel lawaai maakt.
Uiteindelijk zetten we alles wat hij lekker vond in een kast. Het rozijntje bleef over…
En ja hoor, gevangen!
Blijkbaar vinden knaagdieren binnen een straal van een kilometer de weg naar huis terug, dus heb ik hem 5 km verderop losgelaten uit de kooi. Hij aarzelde even, maar verdween toen met sierlijke sprongen het bos in.
Wat hebben wij heerlijk geslapen die nacht!


​

​
 


​​de Franse taal
Na 1,5 jaar spreken we nog steeds niet vloeiend Frans, dus hebben we besloten om toch op les te gaan. Erg leuk, leerzaam en gezellig.
Enfin, het gaat vooruit, maar allé, nog niet vanzelfsprekend, getuige het volgende voorval.
Onze Franse kennissen in Faye hadden op Le Bon Coin (Franse ‘Marktplaats’) een antieke kast gekocht. Of we even konden helpen om die naar binnen te dragen, als hij afgeleverd werd. Natuurlijk, geen probleem! Om 9.15 uur komen ze ons ophalen (nous viendrons vous chercher). Ophalen? Wij zouden toch naar hen gaan? Langer dan een half uur zou het niet duren, dachten we. Wel wat overdreven vinden we, ze wonen op 200 mt afstand. Om 9.15 uur waren ze bij ons mèt de auto. 
Wat blijkt? De kast moet worden opgehaald bij de verkoper.
Dus wij, net wakker en nog nuchter, stappen in. De verkoper woont op anderhalf uur rijden…..
Na een mooie rit door de Morvan komen we aan bij een landgoed van 20 hectare. Nadat we de loodzware kast op de aanhanger hebben gelegd, biedt de eigenaar ons koffie aan,  We krijgen daarna een kleine rondleiding over het landgoed. In zijn huis hangen overal foto’s van wilde dieren (leeuw, linx, troep wolven). Jaren geleden hield hij deze dieren op zijn landgoed, als hobby. Na deze bijzondere ontmoeting keren we naar huis terug. Daar sjouwen we ons weer een breuk om de kast (2m breed en 2,40 hoog) het huis in te krijgen.
Maar onze Franse vrienden zorgen daarna voor een heerlijke warme maaltijd en rond 15.30 uur keren we voldaan en een tikje aangeschoten huiswaarts. Merci mes amis.
Tis wat met de Franse taal…
 
de Aanhanger
Na ons eerste jaar in de Morvan waren we moe van al dat gesjouw met snoeiafval in vuilniszakken (tientallen) in de auto. Er moest een aanhanger komen.
We vonden een tweedehands aanhanger bij een Nederlands echtpaar op ongeveer een uur rijden. Het was een oude vouwwagen. Twee meter lang, zwaar deksel erop en de achterwand was een deur, waardoor je gemakkelijk in- of uit kon laden.
We hebben nog gezellig thee gedronken voordat we aan de terugreis met de aanhanger begonnen.
Na 3 kwartier stoppen we nog even bij een supermarkt voor boodschappen.
We stappen uit. Er is iets vreemds met de aanhanger. Plotseling zien we het, de achterdeur is verdwenen! En daarmee ook de achterlichten en het nummerbord…
Merde!
Wat nu? Het is bijna donker, dus terugrijden zonder achterlichten is geen optie.
We rijden door naar huis en besluiten om de volgende dag de route opnieuw te rijden.
De zon schijnt weer en het is een mooie tocht tot aan het huis van de verkopers, maar geen achterdeur te bekennen langs de route.
Dan maar weer terug naar huis. Maar wacht even, we zijn gisteren op de terugweg een verkeerde weg ingeslagen, waardoor we een korte omweg hebben gemaakt.
We vinden dit pad terug en ja hoor, daar staat onze achterdeur netjes rechtop tegen een boom (op 5 min. afstand van het huis van de verkopers). We hadden verzuimd de deur op slot te doen, waardoor deze uit de hengsels was gesprongen.
De aanhanger is goud waard, we hebben al diverse ritjes met (snoei)afval gemaakt.
Eind goed, al goed.
 
 
Annelies & Alfred
 

---